گزارش روابط عمومی و امور بین الملل منطقه آزاد، عباس نورزائی روز یکشنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: چابهار تنها بندر اقیانوسی ایران و یکی از مهمترین بنادر اقیانوسی دنیا بوده که در نقطه کانونی اتصال ایران به کشورهای حوزه خلیج‌فارس، مدیترانه، آفریقا، شبه‌قاره هند و پاکستان، چین و کشورهای آسیای مرکزی قرار دارد.
وی افزود: این بندر محور توسعه مَکُران است و از نظر تخلیه، بارگیری و انبارش کالا، زیرساخت‌های لازم را در سال‌های گذشته ایجاد کرده است.
کارشناس مسائل اقتصادی ادامه داد: قندهار دومین شهر پرجمعیت افغانستان و جمعیت آن نزدیک به یک‌میلیون و ۴۰۰ هزار نفر است، اولین حکومت مستقل خراسان(افغانستان)، توسط احمدشاه درانی(ابدالی) در آن‌جا تشکیل شد و سپس مرکز افغانستان به کابل انتقال یافت.
وی بیان کرد: دومین گذرگاه بزرگ میان افغانستان و پاکستان در قندهار قرار دارد، این گذرگاه در پاکستان، به‌نام چمن و در افغانستان آن را اسپین‌بولدک می‌نامند.
نورزائی گفت: ارزش صادرات و واردات افغانستان با جمهوری اسلامی ایران در سال گذشته ۲ میلیارد و ۲۵ میلیون دلار اعلام شده، همچنین ۳۳ میلیون دلار صادرات و یک‌میلیارد و ۹۹۲ میلیون دلار واردات افغانستان با جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۲ بوده که اقلام عمده واردات افغانستان از جمهوری اسلامی ایران در سال ۱۴۰۲ شامل گازوئیل، بنزین، گاز مایع، سیمان، برق، گوجه‌فرنگی و موادخام کارخانجات صنعتی، و بیشترین صادرات و واردات کشور فعلاً از طریق بندر چابهار صورت می‌گیرد.
وی ادامه داد: به گفته افغانستانی‌ها، بندر چابهار ایران نزدیک‌ترین و ارزان‌ترین مسیر واردات و صادرات کالاهای تجار افغانستانی بوده، آن‌ها معتقدند هر زمانی که افغانستان در بحث ترانزیت با پاکستان به مشکل برخورده، بهترین جایگزین برای افغانستان بندر چابهار بوده است.
کارشناس مسائل اقتصادی افزود: بندر چابهار نسبت به بندر واگه کراچی از مزایای بیشتری برای انتقال کالاها برخوردار است، در صورت فراهم ساختن تسهیلات از سوی ایران و احداث خط ریلی چابهار- میلک- قندهار، انتقال کالا از این بندر تجاری ارزان‌تر تمام شده و از امنیت بیشتری نیز برخوردار خواهد بود.
وی تاکید کرد: مطالعات کارشناسان نشان می‌دهد، مسیر ریلی چابهار- میلک- قندهار- کابل نزدیک به ۷۰۰ کیلومتر از مسیر ریلی چابهار- دوغارون- کابل، نزدیک‌تر است.
نورزائی بیان کرد: مدیران سیستان و بلوچستان، نگاه‌شان به این پروژه نباید صرفاً یک رفع‌نیاز منطقه‌ای داخلی باشد بلکه باید آن را پروژه‌ی مهم و استراتژیک بین‌المللی ببینند، تسریع در احداث این طرح ضمن کمک به توسعه تجارت کشور، موجب برون‌رفت منطقه سیستان از انزوای جغرافیایی و سیاسی شده و رونق اقتصادی مردمان منطقه را نیز در پی خواهد داشت.
